π³ππππππ πππ
De foto zegt het. Ik lach, maar ik lach niet.
Kleine ogen van een slapeloze nacht vol tranen. Naast mij mijn man en onze zoon, toen bijna 3 jaar. Klaar voor zijn derde risicovolle operatie. Een beladen moment. βZal het goed gaan? Of wordt dit de laatste foto van ons drieΓ«n?β
Gedachtes die niemand uitsprak, maar die overduidelijk in de lucht hingen.
Het ging goed. En daar zijn we enorm dankbaar voor.
Maar ondanks dat, de pijn kan soms weer hard binnenkomen.
Pijn om wat er was en wat nΓet kon zijn, voor hem en voor ons.
Pijn ook, om de sporen van trauma waarmee ons kind te dealen heeft. Sporen die wij dagelijks zien. Soms subtiel, soms overduidelijk.
De littekens op zijn lijf, dΓe zijn zichtbaar.
Maar o.. die onzichtbare littekens in het grote geheel.
Ik ben orthopedagoog. In sessies met cliΓ«nten en ook in dit blog deel ik als professional vak-informatie en praktische tips. En ik ben moeder, dus ik put ook regelmatig uit mijn eigen ervaring. Een dubbele pet.
Die eigen ervaring met het ouderschap brengt me enorm veel. Maar soms brengt het me van mijn stuk.
Dan komen er gedachtes als: βHoe kun jij nou anderen helpen, als je het zelf niet eens altijd goed op een rijtje hebt?β βGa eerst zΓ©lf maar eens aan de slag met tips xyz, voordat je het aan een ander aanraadt.β Met tot gevolg dat ik de neiging heb me stil te houden, onder het mom 'geen recht van spreken'.
Want ja, ik ben net als jij soms bang, onzeker, geΓ«rgerd, moe, verdrietig als het gaat om mijn kinderen.
Dat ik orthopedagoog ben, betekent niet dat mijn kinderen opgroeien zonder butsen en kwetsuren. Was het maar zo. β¨
Het betekent ook niet dat ik het thuis allemaal makkelijk en goed doe. Ik ben verre van perfect, ook niet als ouder. β¨En heel eerlijk, dat is soms best een kluif om te aanvaarden. Juist omdΓ‘t het zo raakt aan mijn vak.
Maar ik weiger deze feiten te zien als brevet van onvermogen.
Nee, wellicht is het juist omgekeerd. Ik sta naast je. Voor ons allebei geldt: mildheid. Soms even van je stuk mogen zijn, waardoor dan ook. Al doende mogen leren. Om hulp mogen vragen. Goed-genoeg ouderschap.
Ik herpak me weer. En weet: wat ik hier schrijf, is vaak genoeg ook aan mijzelf gericht.
08-04-2021
π³ππππππ πππ
De foto zegt het. Ik lach, maar ik lach niet.
Kleine ogen van een slapeloze nacht vol tranen. Naast mij mijn man en onze zoon, toen bijna 3 jaar. Klaar voor zijn derde risicovolle operatie. Een beladen moment. βZal het goed gaan? Of wordt dit de laatste foto van ons drieΓ«n?β
Gedachtes die niemand uitsprak, maar die overduidelijk in de lucht hingen.
Het ging goed. En daar zijn we enorm dankbaar voor.
Maar ondanks dat, de pijn kan soms weer hard binnenkomen.
Pijn om wat er was en wat nΓet kon zijn, voor hem en voor ons.
Pijn ook, om de sporen van trauma waarmee ons kind te dealen heeft. Sporen die wij dagelijks zien. Soms subtiel, soms overduidelijk.
De littekens op zijn lijf, dΓe zijn zichtbaar.
Maar o.. die onzichtbare littekens in het grote geheel.
Ik ben orthopedagoog. In sessies met cliΓ«nten en ook in dit blog deel ik als professional vak-informatie en praktische tips. En ik ben moeder, dus ik put ook regelmatig uit mijn eigen ervaring. Een dubbele pet.
Die eigen ervaring met het ouderschap brengt me enorm veel. Maar soms brengt het me van mijn stuk.
Dan komen er gedachtes als: βHoe kun jij nou anderen helpen, als je het zelf niet eens altijd goed op een rijtje hebt?β βGa eerst zΓ©lf maar eens aan de slag met tips xyz, voordat je het aan een ander aanraadt.β Met tot gevolg dat ik de neiging heb me stil te houden, onder het mom 'geen recht van spreken'.
Want ja, ik ben net als jij soms bang, onzeker, geΓ«rgerd, moe, verdrietig als het gaat om mijn kinderen.
Dat ik orthopedagoog ben, betekent niet dat mijn kinderen opgroeien zonder butsen en kwetsuren. Was het maar zo. β¨
Het betekent ook niet dat ik het thuis allemaal makkelijk en goed doe. Ik ben verre van perfect, ook niet als ouder. β¨En heel eerlijk, dat is soms best een kluif om te aanvaarden. Juist omdΓ‘t het zo raakt aan mijn vak.
Maar ik weiger deze feiten te zien als brevet van onvermogen.
Nee, wellicht is het juist omgekeerd. Ik sta naast je. Voor ons allebei geldt: mildheid. Soms even van je stuk mogen zijn, waardoor dan ook. Al doende mogen leren. Om hulp mogen vragen. Goed-genoeg ouderschap.
Ik herpak me weer. En weet: wat ik hier schrijf, is vaak genoeg ook aan mijzelf gericht.
08-04-2021